habang papalabas ako ng aming gate,nagsasalita pa ako kahit wala naman akong kinakausap, kasi kung hindi naman ako ganuun kabobong nilalang, hinding hindi ko ihahampas ang aking mata sa aming pintuan.patuloy kung inuulit ang mga katagang ito hanggang sa paglabas ko ng aming pintuan, "bulez!.makulugon!.patalun kaya ay!".naku!.ang sakit!.hindi lang masakit, MASAKIT NA MASAKIT!.habang papunta ako sa tindahan, nakita ko nanaman ang lalakeng minsan na rin at patuloy pa rin na gumugulo ng aking isipan."wala na ba siyang balak magabago?".muli kong naitanong sa aking sarili.dahil sa tuwing nakikita ko siya, palaging puti ang kanyang damit at pantalong maong naman ang kanyang suot.as in PALAGI!.wala pa yatang araw na hindi ko siya nakitang iba ang kanyang suot.minsan ngang nasalubong ko siya sa LCC, at yun pa rin ang kanyang suot.sa natatandaan ko, simula na tumuntong ang kanyang mga paa sa aming subdibisyon, yun at yun na talaga ang kanyang suot.at kung iisipin, mga tatlong taon pa lang naman niyang gamit ang damit at pantalong iyun.hindi ko alam kung bakit ayaw niyang magpalit man lang nang kulay ng damit, o magsuot man lang ng shorts o kahit na ano!.ano kaya ang bumabalot na misteryo o hiwaga sa damit na iyon?.